Jakie są przyczyny deformacji nitów?

Proces nitowania wymaga dużej precyzji, zwłaszcza kontroli odkształceń podczas nitowaniaproces nitowaniajest kluczem do procesu nitowania.

Proces nitowania jest podobny do procesu kucia swobodnego, w rzeczywistości jest to proces formowania łba nitu pod działaniem sił zewnętrznych, który jest procesem wykorzystującym ciśnienie nitowania w celu zmniejszenia wysokości wałka sworznia i zwiększenia średnicy aby utworzyć łeb nitu.

Pod wpływem sił zewnętrznych nit ulega odkształceniu plastycznemu, w wyniku czego pręt nitu rozszerza się i pogrubia.To rozszerzanie wywiera nacisk na otwór, powodując jego rozszerzanie.Proces formowania łba nitu ma istotny wpływ na odkształcenia nitu i wytrzymałość zmęczeniową konstrukcji nitowanejpo zakończeniu nitowania.

Przeanalizowano trend płynięcia metalu w procesie nitowania łba nitu: jeżeli górna i dolna matryca nitująca były korpusami sztywnymi, górna matryca podczas nitowania przykładała siłę nitującą F do półwyrobu łba nitu, a pomiędzy górnymi matrycami występowała siła tarcia f i dolne matryce oraz powierzchnia styku półfabrykatu łba nitu, wówczas wysokość półwyrobu uległaby skróceniu, a pogrubienie poprzeczne zwiększyłoby się pod wpływem nacisku tłoka nitującego i siły tarcia, a objętość środkowej części półwyrobu wzrosłaby szybciej niż koniec półwyrobu w procesie formowania łba nitu, jest to efekt tarcia, tworzący kształt bębna taliowego.

Dlatego też, jeśli przekrój poprzeczny kęsa służy do przedstawienia kierunku przepływu cząstek metalu, jest to przepływ promieniowania cząstek metalu od środka przekroju poprzecznego do otaczających obszarów.Prawo minimalnego oporu można zastosować do analizy wzorca przepływu cząstek podczas formowania plastycznego metali.Podczas obróbki plastycznej, gdy istnieje kilka możliwych kierunków ruchu cząstek metalu, poruszają się one w kierunku minimalnego oporu.

Jeżeli siła tarcia górnej matrycy działająca na powierzchnię czołową półfabrykatu wynosi f, ponieważ opór tarcia cząstek na powierzchni styku przepływającej do powierzchni swobodnej jest proporcjonalny do odległości cząstek od powierzchni swobodnej, tym krótszy odległość od wolnej granicy, tym mniejszy opór, a cząstki metalu muszą płynąć w tym kierunku.